Τα διεθνή και ευρωπαϊκά πλαίσια προωθούν μια προσέγγιση ισότητας υγείας, αν και η εθνική δέσμευση είναι υποχρεωτική για την εξασφάλιση ίσης πρόσβασης στο σύστημα υγειονομικής περίθαλψης.
Οι εθνικές νομοθεσίες, πολιτικές και ενέργειες πρέπει να συμμορφώνονται με τα διεθνή και ευρωπαϊκά πρότυπα που θέτουν παραμέτρους για το σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, συμπεριλαμβανομένης της υγείας.
Στα τέλη του 2017, κανένα κράτος-μέλος της ΕΕ δεν είχε μια συνεχή στρατηγική υγείας ή ένα σχέδιο δράσης σχεδιασμένο από υπουργεία αρμόδια για την υγεία, ειδικά για τους μετανάστες και τα άτομα με μεταναστευτική προέλευση.
Μια έρευνα του 2017 σχετικά με την εφαρμογή του δικαιώματος υγειονομικής περίθαλψης στο πλαίσιο της σύμβασης των Ηνωμένων Εθνών για τα δικαιώματα του παιδιού (UNCRC), την οποία ανέθεσε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, διαπίστωσε ότι, μολονότι όλα τα κράτη-μέλη της ΕΕ έχουν επικυρώσει την UNCRC, μόνο τέσσερα (Κύπρος, Κροατία, Ιταλία και Ισπανία) έχουν θεσπίσει μια νομική διάταξη που εγγυάται αυτό το δικαίωμα σε όλα τα παιδιά που ζουν στο έδαφός τους, ανεξάρτητα από το νομικό τους καθεστώς (εθνικότητα, κοινωνική ασφάλιση ή κατοικία).
Επτά χώρες (Γαλλία, Ελλάδα, Μάλτα, Πολωνία, Πορτογαλία, Ρουμανία, Σουηδία) εξασφαλίζουν υγειονομική περίθαλψη σε όλες τις ομάδες παιδιών που διαμένουν στην επικράτειά τους μέσω της τακτικής νομοθεσίας περί υγειονομικής περίθαλψης, καθορίζοντας τα κριτήρια επιλεξιμότητας ή οργανώνοντας ειδικά πρόσθετα συστήματα για συγκεκριμένες ομάδες που δεν εμπίπτουν στην κύρια νομική κάλυψη. *