Η Συνθήκη της Λισαβόνας το 2007, αναθέτει στα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα να «παρέχουν κίνητρα και υποστήριξη για τη δράση των κρατών-μελών με σκοπό την προώθηση της ένταξης των υπηκόων τρίτων χωρών».
Ως εκ τούτου, από τη Συνθήκη του Άμστερνταμ του 1999, η ΕΕ καθόρισε σταθερά προτεραιότητες και στόχους μέσω της θέσπισης πλαισίων πολιτικής και νομοθεσίας, καθώς και ευκαιριών χρηματοδότησης για την ένταξη των υπηκόων τρίτων χωρών.
Ειδικότερα, αξίζει να αναφερθούν τα ορόσημα αυτών των πλαισίων πολιτικής:
- 1999 έως 2004: Γένεση μιας κοινής πολιτικής, μέσω της Συνθήκης του Άμστερνταμ (1999) και του Προγράμματος του Τάμπερε (2004)
- 2005 έως 2010: Ανταλλαγή γνώσεων μέσω της κοινής ατζέντας για την ένταξη
- 2011-2015: Χρηματοδότηση της ένταξης μέσω της ευρωπαϊκής ατζέντας για την ένταξη των υπηκόων τρίτων χωρών
- 2016 – και έπειτα: Η ολιστική προσέγγιση, μέσω του σχεδίου δράσης για την ένταξη των υπηκόων τρίτων χωρών